Extremely Private Eros: Love Song 1974

Kazuo Hara en Miyuki Takada zijn drie jaar getrouwd wanneer zij vertrekt. Als radicaal feminist wil Takada zich bevrijden van traditionele rolpatronen. Bij wijze van therapie volgt filmmaker Hara haar met zijn camera. Met lange shots in vaak claustrofobische ruimtes zit hij haar ongemakkelijk dicht op de huid. Alleen de asynchroon lopende geluidsband schept enige afstand.

Hara toont Takada’s relatie met een vrouw, haar affaire met een zwarte Amerikaanse soldaat, de onderdompeling in het nachtclubleven van Okinawa en hoe ze uiteindelijk haar heil vindt in een vrouwencommune. Zijn film is een typisch document van de jaren zeventig: alle taboes gaan eraan. Zelfs de geboorte van Takada’s baby komt pontificaal in beeld.

Dit is een van de eerste Japanse documentaires die niet over een collectief gaan, maar over individuen. Vanuit Hara bezien lijkt het een masochistische onderneming. Anderzijds brengt hij met niets ontziende directheid Takada’s lijden in beeld. De film gaat niet alleen over de strijd om individuele vrijheid, maar ook over wie het recht heeft om daarover te vertellen.