Na jaren van zelfdestructie en crimineel gedrag probeert de 27-jarige Leon in een gesloten kliniek eindelijk van zijn heroïneverslaving af te komen. Hij houdt een vlog bij over zijn ervaringen en vertelt de behandelaars wat ze willen horen, maar Leons levenslust is ver te zoeken. Zijn vader Hans-Joachim, bijna tachtig, bruist juist van de levenslust, al wordt zijn lichaam alsmaar ouder. De landschapskunstenaar wil dan ook onsterfelijk worden, als “homo digitalis”. Via een chatbot vol dagboekbijdragen probeert hij een digitale versie van zichzelf te creëren.
Als Leon met verlof mag, bezoekt hij zijn vader na lange tijd weer. Zonder het contrast tussen vader en zoon nadrukkelijk op te zoeken laten filmmakers Lara Milena Brose en Kilian Armando Friedrich de fraaie beelden voor zich spreken. En die beelden maken pijnlijk duidelijk hoe zelfhaat zich verhoudt tot zelfobsessie, hoe leven zich verhoudt tot overleven en hoezeer ouders en kinderen van elkaar kunnen verschillen.