Hoe maak je als buitenstaander een film over het leven in een arme wijk van Napels? En misschien nog wel moeilijker: hoe word je als volwassen filmmaker onderdeel van het leven van Italiaanse jongeren? Regisseur Agostino Ferrente kwam met een even simpel als briljant idee. Hij gaf verschillende tieners in het Napolitaanse Traiano een telefoon waarmee ze in alle vrijheid hun leven in beeld mochten brengen.
Het resultaat is een prachtig intieme film, waarin beste vrienden Alessandro en Pietro hun camera’s constant op de selfie-stand hebben staan en zo de regie in handen nemen van een film over hun eigen leven. De altijd aanwezige maffia en de dood van buurtvriend Davide, die per vergissing werd geraakt door een politiekogel, spelen daarin een belangrijke rol. Hoewel deze twee jongens juist ook willen laten zien dat hun leven niet alleen wordt beheerst door misdaad en geweld.
Dankzij Ferrente’s montage zit er een soepele afwisseling tussen hartverscheurende, ontwapenende en alledaagse momenten. Van gesprekken over meisjes tot discussies over de beperkte toekomstmogelijkheden – ontroerend dicht op het echte leven.