“Dit is geen gevangenis zoals in de VS of andere ontwikkelde landen, waar je een eigen uniform en een cel toegewezen krijgt. Hier word je eerst een tijdje naar ‘de Kerk’ gestuurd om te wennen, en dan zoek je een plek om te wonen,” aldus een van de gevangenen in de Venezolaanse PGV, die wordt gerund door de gedetineerden zelf. Rechtspraak wordt onderling geregeld en er is zelfs een belastingstelsel.
Zo ongelofelijk als dit klinkt, zo verbijsterend is ook deze documentaire over het leven in de zwaar overbevolkte bajes. Op de gedeelde binnenplaats, maar ook in de benauwde cellen zien we een constant gekrioel van gewapende gevangenen, bezoekende partners en kinderen, en rondscharrelende dieren. Crack, cocaïne en cadeautjes voor het kroost worden betaald uit de gezamenlijke pot.
Vijf jaar aan filmmateriaal (van onder meer verborgen camera’s) en interviews laten deze gevaarlijke gevangenis van binnenuit zien, en het corrupte penitentiaire systeem eromheen. Toch vertelt de film bovenal een menselijk verhaal: van (ex-)gevangenen op zoek naar verlossing in het geloof, in muziek en zelfs in de politiek.