Ze is nog maar net bevallen, de koe Luma. De vruchtzak bungelt nog leeg tussen haar poten. Maar hop, daar gaat ze alweer de melkmachine in. Ondertussen geeft de boer haar jonge kalf, buiten haar zicht, melk uit een fles.
Net als Victor Kossakovsky’s varkensdocumentaire Gunda (2020) maakt Cow statements zonder statements te maken. Andrea Arnold, als fictieregisseur bekend van o.a. American Honey (2016), registreert eenvoudigweg in haar eerste documentaire. Ze toont het leven van de melkkoe, dat een aaneenschakeling is van inseminatie, baren, gemolken worden, enzovoorts. De camera zit haar zo dicht op de koeienhuid dat Luma de cameravrouw af en toe ondersteboven loopt.
Het resultaat is intens ontroerend. De individuele mens is hier niet de slechterik maar het systeem. Arnold onderstreept dat wat hier als een object door een afstompende routine wordt gejaagd een levend wezen is. Een wezen dat haar pasgeboren kalveren liefdevol schoonlikt. Dat geliefkoosd wordt door een stier. Dat in een weiland kan genieten van de zonsondergang. En dat je via de camera aankijkt en contact maakt. Haar ogen zijn onvergetelijk.
Images
