Zorg & Welzijn: verlies en rouw

Het Zorg & Welzijn festivalprogramma voor mbo-studenten staat dit jaar in het teken van het thema verlies en rouw. Een thema waarmee (toekomstige) zorgprofessionals binnen onder andere de beroepsvelden Pedagogisch Werk & Onderwijs en Sociaal Werk helaas geconfronteerd kunnen worden en waar in veel gevallen een ongemakkelijke (taboe)sfeer omheen hangt. 

Wat: filmvoorstelling + verdiepend nagesprek
Waar: een filmtheater in Amsterdam
Wanneer: 18, 21 of 22 november
Kosten: €4,00 per student

In deze filmvoorstelling met verdiepend nagesprek gaan we samen met studenten op zoek naar manieren om kinderen bij te staan in het omgaan met een sterfgeval of verlies. Dat dit gesprek niet per definitie zwaar hoeft te zijn, bewijst Zo dood als een pier van Sara Kolster, de documentaire die in dit programma centraal staat en dient als startpunt voor het gesprek. Deze film toont hoe kinderen onder andere door te werken in de schooltuinen op een vrij vanzelfsprekende manier kunnen praten over de dood, verlies en de kringloop van het leven.

Aan de hand van de film en samen met de ervaringsdeskundige filmmaker en een expert uit het werkveld, brengen we complexe vraagstukken terug tot de menselijke maat. Zo bieden we de studenten hopelijk zowel stof tot nadenken als praktische handvatten om in hun loopbaan mee te nemen en op terug te kunnen vallen.

Regie: Sara Kolster
30 min.

Dood gaan we allemaal. Maar op de 7e Montessorischool in Amsterdam zijn de kinderen de afgelopen jaren wel heel vaak met de dood geconfronteerd. Juf Pleun stierf aan een hartaanval, juf Tineke aan kanker. En nu is er nog een juf ongeneeslijk ziek. In de vierdelige serie Zo dood als een Pier volgen we een groepje leerlingen tijdens één cyclus van de schooltuin – van het zaaien tot het oogsten.

De 10-jarige Mo, Minh, Mia, Anthony en Natalie wroeten in de aarde, spelen met een dode worm, planten zaadjes en ruimen dorre bladeren op. Ondertussen gaan de kinderen met elkaar in gesprek over de verschillende aspecten van leven, dood en afscheid. Ze hebben het over de dood van hun huisdieren, oma’s en opa’s en juffen. Soms is de aanleiding voor de gesprekken iets heel concreets, zoals wanneer Mo een dode vlinder vindt, of als de schooltuin met al die naambordjes wel erg veel weg heeft van een begraafplaats. Maar er is ook ruimte voor hun eigen ervaringen met de dood en voor meer abstracte bespiegelingen over wat er daarná komt (of niet). Met eclectische animaties verbeeldt de serie de vaak ongelofelijk fantasierijke ideeën die kinderen hebben bij ‘de dood’.