Silence

Saara Hakkarainen vertelt in een hybride combinatie van kleur- en zwart-witbeelden, interviews en geënsceneerde scènes het precaire verhaal van Aleksi, die als scholier ontdekte dat hij pedofiele gevoelens had. Tien jaar lang worstelde hij met zijn geaardheid en de emoties die daaruit voortkomen. Grote zelfhaat ervoer hij, en het gevoel dat zijn leven waardeloos was. Grote wanhoop ook, omdat hij zich realiseerde dat zijn geaardheid hem geen enkel uitzicht bood op een normaal leven.

Omdat Aleksi onder geen beding herkenbaar wil zijn, wordt in de eerste scène een acteur opgevoerd om hem te spelen. De acteur toont een ogenschijnlijk doodnormale jongen die zijn hond aait en bij zijn moeder op bezoek gaat. Alledaagse taferelen worden afgewisseld met korte droomsequenties. Ondertussen doorbreekt de verteller in voice-over zijn lange stilzwijgen. Hij deelt zijn eenzaamheid en biedt een inkijkje in een leven met seksuele verlangens waar een gigantisch taboe op rust. “Hoe zou jij je voelen als je nooit in staat zou zijn je eigen seksualiteit te accepteren?” werpt hij retorisch op.