V.O.S.E. (Original Version Subtitled in Spanish)

In landen waar films niet worden nagesynchroniseerd, is het publiek zo gewend aan ondertitels dat die oplichtende lettertjes onderaan het scherm niet eens meer worden opgemerkt. Zelfs niet als de vertaling verschilt van wat er daadwerkelijk gezegd wordt. Tekst en beeld versmelten, tekst wordt beeld, een beeld dat bijna net zoveel aandacht van de ogen vraagt als de actie op de rest van het scherm, maar minder bewust wordt beleefd. In zet regisseur Rosario González de relatie tussen tekst en beeld in film op scherp. Ze voorziet filmbeelden van net niet passende ondertiteling: teksten die uitgesproken worden door de mensen achter de camera in plaats van ervoor, filmdialoog onder een stierengevecht, flarden poëzie als begeleiding van home movies. De betekenis van het beeld kantelt. Dat biedt interessante, creatieve mogelijkheden maar zet ook de deur open voor manipulatie, zoals blijkt uit González' exposé over het gebruik van ondertiteling als censuurmiddel tijdens het Franco-regime. Elk documentairehoofdstuk eindigt met een game. Een ondertitelingsspecialist legt de vuistregels van haar werk uit, een stukje dialoog wordt respectievelijk onder een toespraak van Obama, een natuurfilm en een zwart-wit drama gemonteerd. In de wisselwerking tussen tonen en vertellen maakt . duidelijk hoe de relatie die tussen taal en beeld ontstaat, nooit vanzelfsprekend is.