Burnt. Land of Fire

Alle zintuigen worden aan het werk gezet in deze minutieus gecomponeerde landschapsfilm over de ontvolking van het Zuid-Italiaanse platteland. De haarscherpe beelden in 1:1-verhouding trekken de kijker nog nadrukkelijker een stille wereld in, naar een dorp waar alleen nog oude mensen wonen.

We zien beelden van kale heuvels en lege straten, waar een enkele oude vrouw doorheen schuifelt en een hond een dutje doet. Een fluisterstem vertelt over vroeger en nu, over het landschap en het dorp, over de tijd toen de mensen honger hadden maar gelukkig waren. “Je hoort bijna niemand meer praten.” Door herhaling krijgt het iets bezwerends. De geluidsband laat naast een paar trippelende schapenhoeven en een kerkklok vooral het allesoverheersende getsjirp van krekels horen. De leegheid is bijna voelbaar.

Op de uitgedroogde aarde die niemand meer bewerkt, staan nooit afgebouwde of ingestorte boerderijen. Ze zijn aangetast door de tijd, net als die paar bewoners die zijn gebleven. De enige beweging lijkt te komen van draaiende windmolens, een teken van vooruitgang.